Horizon

Zonsondergangen die vergaan raken
in de stilte van dagen, waarin ik
niet te vinden was.
Nergens een horizon te verkennen.
Nergens een plek waar ik de hoogte
van de zon kan contempleren.

Maar de tijd roept me en ik moet
Gaan. Daar ergens zijn er nog
bronnen. Soms een brandende kaars
op mijn nachtkastje. En ik daar, met
mijn ogen open tot mijn dromen me
vervoeren naar een andere tijd.

De nacht is zacht en ik word omarmd
door m’n lakens. Ik lig fijn, maar
mijn dromen nemen soms wendingen
van angst. Nachtmerries die me doen
zweten. Terwijl ik soms zucht en
verbaal noch actief kan zijn.… Lês fierder