It is in winternacht.
Swarte snie en slipe messen jaget de easterstoarm
Oer de bankjende poalske flakten en befiket my
De sniebline eagen, dy’t (wa is eins dy fiskjende
Innowyt!) de wekken fan it ûnderwêsten sykje.
Bin ik it dy’t falt, yn hege snie? mar ik wrot my wer
Oerein, wylst de wyn my troch de tinne mûtse hinne
Yn ’e earen – o helsdoarren – klapt, en kjel sjoch ik om.
It is in winternacht.
Want en paad ferlern yn dit poerfrjemd fan swarte gatten
Tichtwiske lân, snijt reid my de hân, it bang takeard wang.
Op redens oer beferzen kowestappen stammerjend,
Sjoch ik yn it âljen fan ’e wyn in ljocht sa lyts as
De flamme fan in ûneinich fiere kears yn in pleats,
Dêr’t bern, de hannen gear, foar in leech krúsbyld knibbelje;
Te gloeien begjint it byld troch fûnken út har eagen.… Lês fierder