Hy stie der alle sneinen: Jan Sikma. Op ‘e brêge. Sjekje op ‘e ûnderlippe, fiskangel yn ’e hân. Praterich wie er net, hy wie mear ien fan stadich libjen.

Kaam it troch it fiskjen of fiske er omdat er sa stadich wie?

Hy soe it net witte. Wetter hat dy gau yn ‘e greep. Wetter mei alles wat der yn huzet. En dat is hiel wat mear as je earst tinke. Wetter kin je bot ferrifelje. Der binne dagen, wat wynderich waar, net kâld, gjin fisk dy’t bite wol, dan dreamt er samar in ein fuort. Hy giet op himsels ôf.… Lês fierder

Freda wie troch wat oars yn beslach nommen as de wenstige ûnfrede, dy’t al jierren yn bittere wurden in útwei socht. As har suster werkende se alle fariaasjes: hoe’t se de jas oanluts en de doar útgie, dramatys, ferûngelike of mei in swymke spot; hoe’t se der soms sûnder wat te sizzen tuskenút struts en yn gjin oeren wer werom komme soe; hoe ûnferskillich se it wurk die of mei in soad gebear; de manier dêr’t se op siet, de hichte dêr’t se op prate Gjinien dêrfan wie har frjemd. Se wienen sa mei elkoar fergroeid dat de iene alle lytse feroaringen yn it gedrach fan de oare, net allinnich opmerke soe, mar ek fiele.… Lês fierder

Dizze tekst is printe yn Farsk 100, in ienmalige papieren útjefte fan dit tydskrift. Dêrom stiet dy net hjir online.… Lês fierder

Achter syn holle: Babel, fingers dy’t wize. Yn gjin fjilden en wegen Van Brunswijk.
De spegel liicht net.
Hy skuort it servet foarwei, faget de lêste brij fan ‘e mûle.
Gjinien hat syn swypke, syn tinnen soldaatsjes en lykas de oaren slacht ek sy syn ôfkomst net acht.

Sy sil him rêde. Sy knipt mei de fingers en in hiele armee stiet klear.
Hy wol gjin armee. Hy wol op bêd. Sil sy..? Nee, moai oanbean, mar net ien mei hannelswaar ûnder de rokken. Ek goed, pannen genôch oer it fjoer.
Hy sil dochs wol witte…? Ja, ja, de siederij kin gjin útstel ferneare.… Lês fierder