Ik hie my deljûn yn ’e wachtkeamer fan it sikehûs. It koe wol eefkes duorje foar’t se my rôpen. Ik siet wat om my hinne te sjen. In frou seach my al in skoftke sawat oan en ynienen kaam se oerein. Kreaze frou. Moai knipt wyt hier. Djoere jas oan. Mei reade wangen rûn se hastich op my ta. ‘Heb jij niet ooit bij mij in de klas gezeten?’ frege se.
Se kaam my al wat bekend foar, mar in namme koe ik der net by betinke. ‘Jij bent Giny,’ sei se, ‘en ik bin A.’
‘Och heden, ja,’ sei ik.… Lês fierder

De krante stie der fol fan:Johannes Brandsma stoarn.
Ynienen die ik in grutte stap werom yn de tiid, nei de dei dat Ate de Jong in foto makke fan ‘De Brand’ en my. Op ’e PC noch wol!
Dat kaam sa.
Ik hie in priis wûn mei it gedicht ‘PC 2025’. Yn dat gedicht waard beskreaun hoe’t in jonge, fan Somalyske âlden, net ta kening keazen waard op ’e PC. Net om’t er in kleurke hie, mar omdat er krekt sa’n dwerslizzer wie as eartiids Johannes Brandsma. Yn myn eagen soe dat it toppunt fan yntegraasje wêze. Ik leaude der doe, yn de jierren njoggenticht, hillich yn dat dat om 2025 hinne it gefal wêze koe.… Lês fierder

Somtiden wurd ik moarns wat aaklik fan it nijs yn ’e krante moarns en yn ’e rin fan ’e dei komt dêr dan geregeld noch in dofke oerhinne. Troch it lekskoaien en kankerjen op ynternet.
Hoe’t sels minsken dy’t ik ken, dy’t ik graach mei, har negative miening op ynternet spuie. Dêr’t dan in oar wer op spuit en gean sa mar troch.
Yn ’e supermerk skode ik lêstendeis in winkelkarke in bytsje fierder om’t ik op dat plak sykje woe nei myn favorite sjem. Mei gimber. En ja, yn dizze winkel hiene se dy en bliid soe ik it potsje pakke, doe’t ik ynienen oan ’e kant reage waard troch de winkelkarre dy’t ik niiskrekt wat opskood hie.… Lês fierder

Der kamen twa jonge froulju de kûpee yn stampen. In lange blonde en in koarte readhierrige. De iene noch moaier as de oare. Gibeljend joegen se har del, twa stuollen links efter my. Se leine de fuotten op ’e stoel foar har. De blonde drapearre har skonken oer dy fan de lytse. Gesellich.
Noch foar’t de trein ôfstuts waard dúdlik wêr’t de froulju it oer ha woene: oer manlju. De moaiste hie ek noch in heldere en frij lûde stimme. Se soe grif yn in band sjonge kinne. It hold wol yn dat de heale kûpee meigenietsje koe fan wat de froulju allegear belibben.… Lês fierder

Der giet hast gjin dei foarby dat der net ien freget: ‘Bist al wat thús yn ’e stêd? Bist ek ûnwennich?’ De earste moannen kaam fuortdaliks myn antwurd: ‘Eh nee juh!’ En dan wie it stil. Gjinien koe him yntinke dat ik net ûnwennich wurde soe fan myn wâldhúske bûten, yn in lyts doarp. Mar as bern opgroeid yn ’e stêd fielde ik my hjir samar thús. Ik rin moarns betiid troch de smelle strjitsjes. Snits wurdt wekker. En by de bakker rûkt it nei bôle. Hearlik.
En earlik, mei de waarmte om my hinne fan in leaf persoan, de drokte fan it ferhúzjen en alles wat dêrnei kaam, hie ik ommers ek gjin tiid om ûnwennich te wurden.… Lês fierder

As wy yn it âlderlik hûs yn Boalsert wat kwyt wiene, en dan praat ik oer lang ferlyn, dan seinen wy al sykjend dit ferske op: ‘Heilige Antoanius, trouwe vriend, maak nou dat ik myn … werom fyn.’
En dan koe it om fan alles gean, in knoop fan ’e jas/in breipatroan/dy iene sok/in boek/brief/pinne/mûtse/puntesliper/favorite knuffel/…
Neam mar op.

Dat ferske wie eins in soartemint fan mantra, avant la lettre.
Broerkes en suske, allegear moasten se meihelpe om te sykjen. En dan gie it yn koar troch it hûs: ‘Heilige Antoanius ….’
As yn in Boeddistysk kleaster.
En earlik, troch dat hieltyd wer opsizzen fan dy tekst sikest rêstich troch.… Lês fierder

Ik moast etiketten ha foar myn fotomappen. Mar dy koe ik net fine yn de mega grutte boekwinkel dêr’t je eartiids in bibleteek yn ha koenen.
De boekwinkel yn myn jeugd wie in lyts skiterich winkeltsje, mar se hiene dêr wol etiketten. Ja, wat hiene se dêr net? Koesty de kont der hast net keare, mar álles wie der dêr’t je doe ferlet fan hienen.
BIC balpennen, potleaden, vulpennen, blauwe, swarte, sels reade inket, puntsjeslipers, gumkes, kleurpotleaden, nytsjes, ilastykjes, lym. Tekenboeken, kleurboeken. Carbonpapier. En noch folle mear.
Boeken fansels en planken fol kleurige berneboeken.
Dat is itselde bleaun.
Hoe hjitte dy ferlegen man yn dat winkeltsje ek al wer?… Lês fierder