‘Do kinst sa moai oer lytse en gewoane dingen skriuwe,’ dat seit of skriuwt my gauris ien.
Ja, dat sil wol, tink ik dan, mar dat doch ik dan meastentiids om’t ik op dat stuit net oer gruttere saken skriuwe kín. En earlik sein kin ik my skoan fermeitsje mei it lytse libben. Mei de fûgels, goeie freonen, de natuer, moaie muzyk, lytse bern, in krante of in boek.
Der binne fan dy dagen, at ik dan oer it gruttere skriuwe soe, bin ik bang dat ik plof. En dan ha ’k it fansels oer de polityk. Ik kin it bytiden ek net mear folgje, of ik wurd lilk of fertrietlik fan alle ûnsin, skellerij en leagens dy’t wy somtiden te hearren en te lêzen krije.… Lês fierder

Freondin T. siet op ’e praatstoel. Se wie ferhuze. Nei in appartemint. En it wie o sa nei ’t sin. Trije heech, útsicht oer de greiden en ûnder wie ek fan alles te belibjen. Skilderje, muzyk, kofje drinke, ite, rabje.
Se hat ek in moai grut balkon. Bakken mei kleurige blomkes en fansels in hokje om wat iten foar de fûgels op te struien.
‘Sa gesellich,’ nokkere T., ‘ik mei graach oer fûgeltsjes om my hinne. Oars kin it gjin thús wêze.’
Ik wie it mei har iens. Ik siet noch mar krekt doe’t de bel gie. Har buorman kaam deryn en sa te sjen wie er wat oeral.… Lês fierder

Wy hiene repetysje fan it koar yn tsjerke. It wie tsjuster op it tsjerkeplein. Der skynde inkeld wat ljocht nei bûten troch it glês fan de grutte doarren.
Yn dat ljocht lei wat wyts op ’e stiennen. Ik tocht dat it in knuffel wie, dy’t in berntsje fallen litten hie.
Ik rûn derhinne. It wie in fûgel. In wite do. Hy lei op ’e side en doe’t ik him sa lizzen seach, moast ik tinke oan de skets fan Toon Hermans; ‘De doif is dood’.
Fan in deade fûgel krij ik altyd de triennen yn ’e eagen. Ferline wike noch lei der ûnder in rút fan ús hûs in deade hagemosk.… Lês fierder

It wie fakânsje en dêrom drok yn ’e stêd. Ik fûn dat ik kofje mei gebak fertsjinne hie. Wêrmei wit ik net, mar der is altyd wat te betinken. Dat it wer reinde bygelyks.
It restaurant siet smoarfol. Mar dochs fûn ik ien lege stoel. Njonken my sieten trije bern mei harren mem, of wie it de beppe?
Twa fan ’e bern sieten tegearre op ien stoel. No ja sitte, heisteren der op om en dat waard hontheien.
Ynienen kaam my wat yn ’t sin en ik frege de frou: ‘Bin ik no sitten gien op ien fan jim stuollen? Ha ik dy no sa mar ynpikt?’… Lês fierder

De Buienradar hie sein dat it net reine soe. Dus hie ik gjin paraplu meinommen, de stêd yn. Ik wie amperoan in kertier de stêd ynrûn of it eaze al wer. Ik dûkte gau it portyk fan in kapper yn om te skûljen. ‘Kom derby!’ sei in frou dy’t al earder de bui hingjen sjoen hie. Se siet djip yn ’e sjaal. Hie in fleurige pet derby op, en moai opmakke eagen.
‘Wy binne yn goed selskip,’ sei se en wiisde nei de grutte posters fan moaie froulju mei in prachtich bosk hier. ‘Ik stie my krekt te besauwen,’ sei se, ‘sa perfekt at dy froulju der útsjogge.… Lês fierder

Ik stie op de trein te wachtsjen. It wie kâld, der stie in pûster wyn en it begûn te reinen. Wy krigen op it perron it berjocht dat der gjin trein komme soe. De masinist wie siik wurden en der wie noch gjin ferfanging.
Oer in oere soe der wol ien komme. Wachtsje dus.
Op in draaf kaam der in man oansetten. Hymjend bleau hy foar my stean. Ik seach dat er in apart rinkje yn it ear hie. En in bysûnder mûtske op, mei in eigenwiis kwastke deroan.
Ik sei: ‘Doch mar rêstich oan. Trein komt net!’
Hy moast earst wat by de wurken komme, doe sei er: ‘G….’… Lês fierder

Ynstee fan mei de rêchpûde op ‘en paad te gean lykas altyd yn fakânsjetiid, lei ik yn in noflike stoel yn it sikehûs. Moast noch altyd operearre wurde oan ien each. Dat wie útsteld troch Covid. Neat gjin aaklichs hear. Dat net. Lyts akkefysje. Mar dochs. It is wol it each. Myn each. It griisde my oan. Suster E. hie my noflik yn in tekken bewuolle. Frege at ik der tsjin oan seach. Ik sei: ‘It is wol myn each. Dêr fyn ik neat oan, dat dêr yn om pjukt wurdt.’
Se seach my freonlik oan. Blau griene eagen, kroltsjes derboppe.… Lês fierder