Ik stie op de trein te wachtsjen. It wie kâld, der stie in pûster wyn en it begûn te reinen. Wy krigen op it perron it berjocht dat der gjin trein komme soe. De masinist wie siik wurden en der wie noch gjin ferfanging.
Oer in oere soe der wol ien komme. Wachtsje dus.
Op in draaf kaam der in man oansetten. Hymjend bleau hy foar my stean. Ik seach dat er in apart rinkje yn it ear hie. En in bysûnder mûtske op, mei in eigenwiis kwastke deroan.
Ik sei: ‘Doch mar rêstich oan. Trein komt net!’
Hy moast earst wat by de wurken komme, doe sei er: ‘G….’… Lês fierder

Ynstee fan mei de rêchpûde op ‘en paad te gean lykas altyd yn fakânsjetiid, lei ik yn in noflike stoel yn it sikehûs. Moast noch altyd operearre wurde oan ien each. Dat wie útsteld troch Covid. Neat gjin aaklichs hear. Dat net. Lyts akkefysje. Mar dochs. It is wol it each. Myn each. It griisde my oan. Suster E. hie my noflik yn in tekken bewuolle. Frege at ik der tsjin oan seach. Ik sei: ‘It is wol myn each. Dêr fyn ik neat oan, dat dêr yn om pjukt wurdt.’
Se seach my freonlik oan. Blau griene eagen, kroltsjes derboppe.… Lês fierder

Tsien minuten letter stie ik wer by de kassa. Want ik hie de bokkepoatsjes ferjitten. Ik mei alhiel gjin bokkepoatsjes. Mar ja, myn oare helte fynt se hearlik. Dat sadwaande.
Der stiene twa froulju foar my, beide de karre grôt- en grôtfol.
De iene hie in koart, ôfknipt spikerbroekje oan dat, sa’t myn skoanmem sizze soe ‘de skamte amper bedekke koe’. En se hie der in pear alderaaklikst hege hakjes by oan. De oare stie op rôze sneakers, mei in read learen rokje derboppe. In kombinaasje dy’t ik ek sa gau net betinke soe.
Ik stuts myn bokkepoatsjes opfallend yn ’e hichte.… Lês fierder

Ik sit al in pear dagen earne op om te stinnen. Om’t der neffens my eat net kloppet. Mar ik tink somtiden ek wol: It kloppet mei my net.
Dan ha ik wat lêzen op fb of Twitter. Ien makket in opmerking, in oar is it der net mei iens, seit wat, skriuwt wat, begjint wat te skellen, in oar skellet werom en al gau wurdt de sfear hieltyd minder freonlik. Dan wurd ik der somtiden hast bang, mar meastentiids gewoan flau fan.
Flau wurd ik ek fan hieltyd dy stikken yn ‘e krante oer ‘grensoverschrijdend gedrag’. Gauris giet it dan ek oer politisy.… Lês fierder

Ik hie my deljûn yn ’e wachtkeamer fan it sikehûs. It koe wol eefkes duorje foar’t se my rôpen. Ik siet wat om my hinne te sjen. In frou seach my al in skoftke sawat oan en ynienen kaam se oerein. Kreaze frou. Moai knipt wyt hier. Djoere jas oan. Mei reade wangen rûn se hastich op my ta. ‘Heb jij niet ooit bij mij in de klas gezeten?’ frege se.
Se kaam my al wat bekend foar, mar in namme koe ik der net by betinke. ‘Jij bent Giny,’ sei se, ‘en ik bin A.’
‘Och heden, ja,’ sei ik.… Lês fierder

De krante stie der fol fan:Johannes Brandsma stoarn.
Ynienen die ik in grutte stap werom yn de tiid, nei de dei dat Ate de Jong in foto makke fan ‘De Brand’ en my. Op ’e PC noch wol!
Dat kaam sa.
Ik hie in priis wûn mei it gedicht ‘PC 2025’. Yn dat gedicht waard beskreaun hoe’t in jonge, fan Somalyske âlden, net ta kening keazen waard op ’e PC. Net om’t er in kleurke hie, mar omdat er krekt sa’n dwerslizzer wie as eartiids Johannes Brandsma. Yn myn eagen soe dat it toppunt fan yntegraasje wêze. Ik leaude der doe, yn de jierren njoggenticht, hillich yn dat dat om 2025 hinne it gefal wêze koe.… Lês fierder

Somtiden wurd ik moarns wat aaklik fan it nijs yn ’e krante moarns en yn ’e rin fan ’e dei komt dêr dan geregeld noch in dofke oerhinne. Troch it lekskoaien en kankerjen op ynternet.
Hoe’t sels minsken dy’t ik ken, dy’t ik graach mei, har negative miening op ynternet spuie. Dêr’t dan in oar wer op spuit en gean sa mar troch.
Yn ’e supermerk skode ik lêstendeis in winkelkarke in bytsje fierder om’t ik op dat plak sykje woe nei myn favorite sjem. Mei gimber. En ja, yn dizze winkel hiene se dy en bliid soe ik it potsje pakke, doe’t ik ynienen oan ’e kant reage waard troch de winkelkarre dy’t ik niiskrekt wat opskood hie.… Lês fierder