It moaie en goede fan it hawwen fan in kollum, of better sein: it regelmjittich kwyt kinnen fan in stikmannich, al dan net nijsgjirrige prakkesaasjes, is dat je hoe dan ek eat kwyt kinne. Ik besykje alle kearen wer in lyts, byldhouwurkje fan taal te meitsjen, dêr’t je net omhinne kinne. Dy ‘je’ bin ik sels, hear.
Wy libje yn in foarm fan notiid dy’t eins al doetiid wurden is foar’t je ek mar ien tins opskreaun hawwe. Al dy kollums en mienings, twitter en facebookiaanske meidielings … Wat moatte je der yn ’e goedichheid mei? No ja, dochs mar in bytsje byhâlde, soe ik sizze.… Lês fierder

Moarns betiid op it stasjontsje fan it plak Pineda de Mar, dêr’t de trein nei Barcelona hohâldt. Nammers ek de trein nei Figueres en Girona, mar dat is de oare kant op en dêr hoech ik no net hinne. Ik sil wer ris nei de ‘La ciutat dels prodigis’, om it mar ris yn it Katalaansk te sizzen. De wûnderstêd.
Faaks hat ien fan jimme it boek (Nederlânske oersetting ‘De stad der wonderen’) fan Eduardo Mendoza wolris lêzen – it wie ein jierren tachtich in wiere literêre sensaasje – en oars soe ik der hoe dan ek nochris oan begjinne, want it is de muoite mear as wurdich.… Lês fierder