Krekt foar de krystdagen krigen wy de nijjierskaart fan Consuelo, Kolombiaanske kunde út Amnesty fermidden fan lang lyn. Wy seagen der al in setsje nei út. Sûnt se mei har Mariëlla yn Bentveld wennet, is har selsmakke kaart elk jier wer in manjefyk keunstwurkje. Dit kear stie der op it omslach in fotokollaazje fan in frou dy’t op de grûn leit mei touwen om ’e nekke en de ankels. Mids in idyllysk winterlânskip fol snieflokken yn de foarm fan Covidspikes en kalligrafyske haadletters leit de frou fêstbûn ûnder in optuge en ferljochte krystbeam. Yn de top fan de beam hinget in útfergrut krús.… Lês fierder

Ferline wike late in Spaanske freon ús om troch Puerte Banús, de ferneamde jachthaven fan Marbella. Trije op de fjouwer auto’s op de kaai wiene Bentleys – de oare wiene deagewoane Maseratis –, it iene jacht wie noch pronkmoaier as it oare en oan begjin en ein fan de kaai stiene fleurige rjochtingwizers nei de needsaaklikste winkels: Guzzi rjochts op twa hûndert meter, Prada links op minder as fyftich.

Op de ein fan de kaai, it tichtste by de see, stiene opsichtige kopstikken fan twa âld-boargemasters. De korrupsje wie hjir yn de foarige iuw op it slimst, sei myn freon, yn de tiid fan Franco en flak dernei.… Lês fierder

Doe’t ik in jier of sechtsjin wie en guon bestimde langsten my wat yn de wei sieten, foarme stadichoan de poëzy in begearich perspektyf yn myn lege jûnen. Ik typte sokke gedichten oer as dizze fan Tjits Peanstra: “Lit ús in hûs fan stilte bouwe, mei muorren fan leafde en in dak fan frede, mei keamers fol blydskip en in tún, in tún mei hwat ljocht en hwat skaed mei hwat sjongende fûgels en in slûgjende kat op it paed.” Sa’n gedicht snapte ik teminsten en de ynhâld wie wat ik nedich hie. Dy multomap mei in legioen oan gedichten haw ik noch.… Lês fierder

In tút, derút en dêr stapt se hinne, de frou fan krekt santich dy’t al de helte fan har jierren mei my troch it libben giet. Yn in fynreade reinjas rint se monter oer it parkeardek nei har earste faksinaasje. Kapusjon oer de holle en har papieren yn ’e hân. It docht my wat om har sa rinnen te sjen. Soks ha ik tsjintwurdich hieltyd faker, samar in ûntroering mei in oanslach yn ’e eagen. Graach smyt ik it op de jierren, mar it kin ek myn muzyk wêze út it USB stickje. I’m sittin’ in the railway station, got a ticket to my destination… homeward bound.… Lês fierder