‘Hjir is’t drokker as wêr’t ik sa krekt wie,’ hearde ik in stim achter my, wylst ik yn in grôtfolle slachterswinkel op myn nûmer stie te wachtsjen. Ik seach om en dêr stie in mantsje fan sa’n santich/tachtich jier, kreas yn ‘t pak en hy wachte nijsgjirrich myn antwurd ôf.

‘Soa,’ sei ik, mar dat wie him fansels net nei’t sin en hy besocht it noch ris.

‘Wat nûmer ha jo, ik ha fjouwerensechstich.’

Ik hie ienenfyftich en se wienen noch mar by njoggenentritich, dat tiid foar praten genôch.

De man ferfolge: ‘De frou hat my hjir hinne stjoerd, nije slachter no, alles is suver fergees.… Lês fierder

Myn omkesizzer soe it wykein útfanhûs komme. Dêr hienen wy suver nocht oan, want wy hienen him yn wol seis jier net mear sjoen. Froeger gienen wy wol gauris te fiskjen, it wie in echt natuerminske. As er it rêde koe wie hy nachts te poeren en de houdowen wienen ek net feilich foar him. Hy wie doe noch mar sa’n fjirtjin jier.

In dei as wat lyn krigen wy in kaartsje. Hy frege oft it wol skikte foar it wykein en oft syn partner wol meikomme mocht. Dat, hy sil wol hokje, as ‘samenwonen’, as noch slimmer, ‘voordeurdeler’ wêze. Sa’t ik al sei, wy fûnen it goed.… Lês fierder