Ferhalen

Lara Kool

Ut ’e bocht

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Allinnich. Op it grutste evenemint fan it jier … Typysk!
Hielendal allinnich ryd ik fierder it tsjuster temjitte. De situaasje liket sa bot op it deistich libben dat ik der hast fan gûle moat. Gelokkich kin ik it ynhâlde, want de snotte dy’t my út de noas dript, is fuortdaliks beferzen.
‘Ferfelende Fedde’, sa neame se my op ’e oplieding. En eins ek al jierren dêrfoar. ‘Fedde kin it dochs net rêde,’ hienen se sein en ‘Wedzje dat hy it net oandoart?!’
‘As hy it al hellet, mei er fan my mei nei de kroech!’ hie Wiebe út ’e grap útbrocht.… Lês fierder

Jelma Knol

Noch net op ’e flecht

Pleatst op
1
logo.ensafh

Nachts dream ik dat ik wer thús wenje. Op ’e souderkeamer dy’t frijkommen is neidat myn broer in keamer yn Grins krije koe. Dêr wennet syn nije feondinne. Heit en mem fine it bêst dat ik der no bin, mar se fine dat it wol tiid wurdt dat iksels op syk gean nei eigen wenromte. Ik bin ommers al seisentweintich.
Yn ’e tsjustere gong fleane no gjin ljochtjaande krobben mear. Bror fong fjirtich jier lyn ynsekten en ferve se op mei de sulverkleurige of blaumetallic ferve dy’t foar syn modelboufleantúchjes ornearre wie. Jûns gûnzen se troch de gong, fleagen hieltyd leger en kamen dan tsjin ’e muorren botsend op ’e grûn ta stilstân.… Lês fierder

Anne Feddema

Preker

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Alle dingen meitsje sa wurch, gjinien kin se allegear neame. It each rekket net útsjoen en it ear net útharke.

In stikmannich fan ’e jonges wie efkes sitten gean, in bytsje slûgje yn it sintsje. Yn ’e fierte klonken no en dan djippe dreunen ôfwiksele mei koart ratteljen fan automatysk gewearfjoer. Wurden klonken der net, der wie net ien dy’t der op dat stuit ferlet fan hie om wat te sizzen.
De measte fan ’e manlju om him hinne hienen bynammen krigen.
Dy keardel dêro wie ‘De Slachter’ om’t er in skoftke lyn, op it hiem fan in stikkensketten pleatske, ûnder begelieding fan ’e entûsjaste gjalpen fan keardels fol mei adrenaline de kop fan in libbene hin ôfbiten hie.… Lês fierder

Anne Feddema

Peintre maudit

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

It kafee, dêr’t de literêre gearkomste wie, siet lang net fol. Oan in grutte tafel sieten wol in stikmannich minsken, dat moasten hast wol dichters en skriuwers wêze. Gjalt de Bruin seach nei it taferiel nammers mear mei it each fan in goed yn ’e byldzjende keunsten ynfierde skilder. Wat er foar him seach, die him tinken oan ‘la última cena’, yn dit spesifike gefal ek werklik oan de fersy fan it renêssânse-sjeny Leonardo da Vinci. It lêste jûnsmiel…Jezus siet fansels yn ’e midden, in man mei in frijwat plodsk antlit dy’t, op it stuit ien fan ’e ferneamde gehakballen fan it kafee oan it fuortwurkjen wie.… Lês fierder

Harmen Hospes

Boer siket frou

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Frege: in jongfeint om op myn frou te passen.
Learewei 7 Flânsum

Dizze advertinsje stie yn de Ljouwerter krante fan juster. It like my wol wat. As myn freonen der achter komme, sille se sizze: Neat foar dy, Hylke jonge, kinst net iens op dyn eigen frou passe. Dêr ha se gelyk oan, oars wie myn frou net mei de buorman gongen. Hoe dat kaam? Ja, wat sil ik sizze, se woe wat oars, út ‘e sleur wei. Ja, dat woe ik ek wol mar ik die it net, sy wol. Spitichernôch hie de buorman gjin frou, dan hiene wy ruilje kinnen.… Lês fierder

Froukje Postma

Teetiid

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Twa grutte koppen, dampend fan langstme. Se rûke nei gember mei sitroen, nei ferwachtingen en rôze dreamen, in belofte fan dêr‘t gjin tiid en gjin romte besteane.
Ik drink fan myn tee, en ferdrink yn dyn eagen.
As antwurd steksto dyn hân nei my út.
Myn hân siket, fynt, hâldt fêst, hâldt fan.
De tafel sit yn it paad, te grut, te hoekich, te swier foar de hieltyd krimpende romte tusken ús yn. Dyn rook berûzet my, safolle swieter as it Fryske dúmke op it pantsje.
As de tee op is, bin ik hast ferdronken. Ik hap nei lucht, wol my oan dy fêstklamje, winskje dyn sykheljen yn myn longen te fielen.… Lês fierder

Froukje Postma

Els

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Els stiet mei de fuotten yn it wetter. De wyn is kâld, it wetter noch kâlder, mar de sinne is al waarm. It rimpelige oerflak fan de mar skitteret, it wetter klokt sêft by de wâlskant op.
Se fielt dat der in spanning yn de loft hinget. Is it de wyn dy’t it meibringt, binne it de fûgels dy’t deroer sjonge, is it de fochtige ierde dy’t it har ynflústeret? Se wit it net, mar se fielt it oan alles.
It lytse sânstrantsje is leech, it boarterstúntsje in eintsje fierder op  ferlitten. Noch wol.
Oer in pear moanne, dan sil it hjir wer drok wêze.… Lês fierder