
Syn eagen seagen de keamer, mar it like wol oft der gjin bewustwêzen oan de trieddebedoening efter dy eagen siet. Hiel stadich mar kaam der foarm en ynhâld binnen yn brein en lea fan Lyckele Monsma. De sinne kaam hiel hurd binnen, in ûngenedige bats ljocht dy’t him in fisuele wan bruien joech, de tsjokke reade gerdinen dy’t no op ’e grûn foar it finster fan ’e dakkajút leinen moasten der mar gau wer foar, want de simmer siet der oan te kommen … Jûns langer ljocht en moarns hiel betiid alwer. Hy koe him net heuge hoe’t en wannear’t de gerdinen dêro bedarre wienen.… Lês fierder