KOMPENSAASJE

Ik krige in ynformaasjebrief fan it buro WMO fanwege myn PGB. In prachtbrief. Ik haw him Annek foarlêzen. We wiene slop fan ’t laitsjen. Foar in amtlike brief is er aardich helder, mar der sitte sokke moaie sintsjes yn. It begjint dermei dat de gemeente tajout dat besunigjen op it PGB en it kollektyf ferfier ‘niet is toegestaan op de wijze waarop we dat hebben gedaan. Daarom heeft de gemeente besloten om het PGB dit jaar weer naar de oude situatie te herstellen.’ Hjir swijt men oer in pear saken: der stiet net dat besunigje net mei, op syn Ljouwerters mei it net.… Lês fierder

Piet van Renssen

Dan moatte wy it no mar ris oer ús kat ha. Want hja wie skraachwurk dea. Op in middei seagen wy har fan in stoel op de flier springen. Dy stoel hie in normale hichte, dochs foel ús kat oer ien kant. Langút.

‘Dat is net normaal,’ rôp Anneke.
En der wie mear net normaal. Se hime oerflakkich, har hert bonke ôfgryslik.
‘Dit komt net goed…’
Yn in omsjoch hiene wy har yn it reiskuorke, de jas oan, de auto starten, nei de bistedokter. Hy befielde it bist fan alle kanten. Dêr is er goed yn. ‘Se moat fannacht hjir mar bliuwe,’ sei er.… Lês fierder

Kasten en boeken

Foardat wy op reis sille – alve steaten en 9000 km – beprate wy it tal boeken dat mei moat. Anneke hat in geweldich tempo en hellet soms wol in boek deis. Dat soe betsjutte dat der 77 boeken mei moasten. Probleem is: wêr moat ik se opbergje yn de kemper mei in beheind tal kasten. Freonen reagearren ferheard: dan is dochs in e-boek reader in útkomst foar jimme. Dêr kinst in hiele biblioteek yn dwaan. Ja, dat is sa, dus wy nei de boekwinkel. Dêr wiene se útferkocht. Fiif dagen foar ús fertrek koene wy sa’n apparaatsje helje.… Lês fierder

Tinzen yn Aix

Guon plakken ride jo altyd oan foarby. Sa’n plak wie foar ús Aix en Provence. Nea by stilstien dat it in moaie stêd wêze koe. Dat it moast der no mar ris fan komme. Yn de touristyske folders lêze wy dat hjir it atelier fan Paul Cézanne te besjen is. Paul Cézanne (1834-1906), ik bin sljocht op syn wurk, benammen it monomane, it ekstreme derfan.
Hoe faak net hat hy dat hoekje fan de wei mei in hûs skildere? Fruit, yn it bisûnder appels, altyd mar wer kamen dy appels op it doek. En dan al dy skilderijen fan de berch Sainte-Victoire
Hy ûndersocht de relaasje tusken de dingen yn de wurklikheid en dy yn ’e skilderkeunst.… Lês fierder

Omreizgje

Ik bin gek op omreizgjen en Willem gelokkich ek, dus wy mar wer ‘s op ‘en paad, dizze kear mei ús bus nei de Balkan en Itaalje. Neist Roemeenje, dêr’t Willem in man de grize joech omdat hy in swerfhûn imitearre, wie Montenegro in topper. Nea witten dat it der sa moai is. Mar ja, fan Montenegro nei Itaalje is oer lân in hiel ein. Dan de boat mar, fan Bar nei Bari. Doe wy de oerstek boekt hiene (in makje) mar eefkes sjen nei de boat. In prachtige boat, neat mis mei. De oerstek soe om tsien oere jûns wêze, maar wy moasten der al om acht oereferskine.… Lês fierder

Wy binne oan in grutte tocht begûn, dwers troch Europa. Dútslân, Tsjechje, Slowakije en Hongarije hawwe wy no hân. Wy binne yn Roemeenje. Ik moat earlik tajaan dat fan alle foaroardielen dy’t ik heard hie (en sels foar in part ek hie), de measten wier blieken: se ride hjir as gekken, moatst om dyn guod tinke en ast eefkes stoppest hast fuort tsien ferskriklik smoarge bern om dy hinne dy’t jild wolle. Euro’s, gjin Leis. Se dogge it hjir net foar minder. De diken binne yndie min (mar net oeral) en it is in keunst om hinnen, guozzen, hûnen en katten te ûntwiken, en dan hast noch de boeren dy’t har mei hynder-en-wein yn it ferkear stoarte.… Lês fierder