Idylle en dea fan dochter Cynthia

Palemon by Clarinde har jierdei

De wetterman dy stoart syn krûk balstjurrich út
mei snie en iis; al it fjild wurdt as in wiete tekken,
de eastewyn dy wrotte op ’e stâl ta en de heafekken,
en blaasde blom en beam en fjild op it binnerút.
De meagere honger stiet fan kjeld te bibbertoskjen,
de grûn klinkt izer-hurd, der is gjin mosk dy’t tsjyt,
mar fljocht de skuordoar rûn, om it kromke dat him fiedt,
allinne skierroeken komme om by it aas te boskjen.
It tizich âldwiif is beferzen yn har siel,
sit op ’e stove fêst, har hannen djip yn ’e bûsen,
har Joast sit by de hurd, om turven op te setten,
ûntteit de beanpôt ta it meagere middeismiel.

Idylle en dea fan dochter Cynthia

Palemon by Clarinde har jierdei

De wetterman dy stoart syn krûk balstjurrich út
mei snie en iis; al it fjild wurdt as in wiete tekken,
de eastewyn dy wrotte op ’e stâl ta en de heafekken,
en blaasde blom en beam en fjild op it binnerút.
De meagere honger stiet fan kjeld te bibbertoskjen,
de grûn klinkt izer-hurd, der is gjin mosk dy’t tsjyt,
mar fljocht de skuordoar rûn, om it kromke dat him fiedt,
allinne skierroeken komme om by it aas te boskjen.
It tizich âldwiif is beferzen yn har siel,
sit op ’e stove fêst, har hannen djip yn ’e bûsen,
har Joast sit by de hurd, om turven op te setten,
ûntteit de beanpôt ta it meagere middeismiel.

Twa Gedichten foar syn dochter Cynthia Lenige

Fan it nolkst fernoegen foege.
(By har 23ste jierdei)

Dy’t sûnder rym-wjok rymt, dy krûpt ear as er fljocht,
mar plichts-oantrún teamt stiif, wa kin needs-twang ûntwine?
Al lit de keunstmin har ek yn de ienfâld fine,
natoer jout wat se hat, har tinkkrêft is oprjocht

en seingt dy dêrom, fan it nolkst fernoegen foege.
Dy sillige wittenskip fangt lâns dy rjochte line:
soe ik myn sielsnju net oan har ferjierdei bine?
Ja dochter, ik gjalpje him út! Hark sjongfaams jûchhei-jûge.

It bliuwt ferdjer fan geast om fuort te turreljurkjen.
Al it lok riedt ta, slûpt-sliert, teelt oan nei it selsbewurkjen.

Twa Gedichten foar syn dochter Cynthia Lenige

Fan it nolkst fernoegen foege.
(By har 23ste jierdei)

Dy’t sûnder rym-wjok rymt, dy krûpt ear as er fljocht,
mar plichts-oantrún teamt stiif, wa kin needs-twang ûntwine?
Al lit de keunstmin har ek yn de ienfâld fine,
natoer jout wat se hat, har tinkkrêft is oprjocht

en seingt dy dêrom, fan it nolkst fernoegen foege.
Dy sillige wittenskip fangt lâns dy rjochte line:
soe ik myn sielsnju net oan har ferjierdei bine?
Ja dochter, ik gjalpje him út! Hark sjongfaams jûchhei-jûge.

It bliuwt ferdjer fan geast om fuort te turreljurkjen.
Al it lok riedt ta, slûpt-sliert, teelt oan nei it selsbewurkjen.

Heite’, oerheitsheite’ namme
(Oan P. Lenige)

Heite, oerheitsheite namme,
rûn roald, fiif kear al ferstamme,
‘k laitsje dy yn myn Piter oan,
namme dy’t syn jierdei daget
dy’t myn sielnocht nea mishaget
en docht gjalpen om myn soan.

Betink, spruts wize keningsmûle,
betink dyn Makker, en dyn skûle
dêr’t dyn jeugd noch grient en blomt
en har jobbelich blier fermakket,
sulveren koard mei krêft omstutsen
dêr’t se yn seine kielsdjip swimt.

Snijtosk-brok’ler, each-fertsjustrer,
fuotten-skodder, hertferbjustrer,
dy’t hoasfuotling ta elk krûpt, –
wa kin ûnmachts need ûntrinne?
Wa sil net yn skamte stinne:
Wurk te dwaan is my ûntslûpt.

Heite’, oerheitsheite’ namme
(Oan P. Lenige)

Heite, oerheitsheite namme,
rûn roald, fiif kear al ferstamme,
‘k laitsje dy yn myn Piter oan,
namme dy’t syn jierdei daget
dy’t myn sielnocht nea mishaget
en docht gjalpen om myn soan.

Betink, spruts wize keningsmûle,
betink dyn Makker, en dyn skûle
dêr’t dyn jeugd noch grient en blomt
en har jobbelich blier fermakket,
sulveren koard mei krêft omstutsen
dêr’t se yn seine kielsdjip swimt.

Snijtosk-brok’ler, each-fertsjustrer,
fuotten-skodder, hertferbjustrer,
dy’t hoasfuotling ta elk krûpt, –
wa kin ûnmachts need ûntrinne?
Wa sil net yn skamte stinne:
Wurk te dwaan is my ûntslûpt.

Bier en sintugen

Sa lang myn ear it lûd beharket
(Oan A. Rymersma 1778)

Sa lang myn ear it lûd beharket
en it byld op glêd eachsapel sparket,
de pols fiks ôftelt elk tikje,
sekonde-stap docht, sliert noch slûpt
it geheugen lâns syn keatling stoept
dêr’t it de tinkkrêft kin berikje;

Sa lang myn long as pûster bûgt,
útblaast, en wer de wyn ynsûgt
en it bloed by hitte paslik kuollet,
myn tonge it gehimelte paait en priuwt,
Gods guodlikheid dy ivich bliuwt
en ús mei sillichheid omwuollet;

Sa lang de rede op de wei
myn fuorman bliuwt, sil ik dizze dei
Him tankje dy’t yn geunst jo sparret,
dy’t ús fêstfitere leafdesbestean
bedript, bejit, mei mear as lean, –
Fyt!