As fjouwerjierrige skreau er in boekje oer fan Bert en Ernie. Tekst bliek Hindirk Hannema te fassinearjen. Ferline jier seach syn dichtbondel ‘Mijn moeder is nog maagd’ it libbensljocht. “Mei in soad wurden kinne je net folle sizze, en mei in hiel soad.”
Hindirk Hannema is bliid mei hoe’t it giet. Hy liedt neffens eigen sizzen ‘it dreamde libben’. En dat bestiet benammen út dichtsjen. De aktiviteit dêr’t er him de ôfrûne fjouwer jier monomaan mei dwaande hold. “Ik sit no op in punt yn myn karriêre dat ik it fiergeand profesjonalisearje wol. Ik gean foar agressive ekspânsje”, fertelt Hannema.

Lês en sjoch fierder by Omrop Fryslân… Lês fierder

Ik hebbe de roman It begoun op Bolletongersdei van E.S. de Jong lezen. Een boek uut 1959 dat eertieds uutgeven wodde deur de KFFB. Marijke lat onder de naeme Sinnestriel een kennismaekingsadverteensie in de kraante zetten en daor reageert Jurjen Jelgersma, een student an de Zuvelschoele, op. En dan gaot echt alles mis wat d’r mar misgaon kan en liekt et d’r op dat et nooit wat wodden zal mit Marijke en Jurjen. Mar de laeste zin uut et boek is: Stadich kuijerje hja wer nei de pleats: twa ynlokkige jonge minsken, dy’t it libben tomjitte laitsje. Alles komt dus toch nog goed en dat is een hiele stiekel uut de voete!… Lês fierder

As the Great Fire of London swept through the city in 1666, destroying over 13,000 houses in its wake, the now-famed diarist Samuel Pepys was on a mission. On the third day of the fire, while London experienced a panicked mass exodus, Samuel Pepys joined forces with a friend, dug a hole and buried his Parmesan cheese for safekeeping.

Samuel Pepys has principally been remembered for the diary he kept between 1660 and 1669, which has provided profound insight into the everyday life of 17th-century London. Besides a vivid account of the Great Fire of London , the diary of Samuel Pepys has also been remembered for its candid details about Pepys’ various infidelities.… Lês fierder

Ophef! Rumoer! Gereur! Volkskrant-columnist Lisa Bouyeure bekende vorige week in haar column dat de leden van haar leesclubje Vestdijks De kellner en de levenden stuk voor stuk niet uitkregen. En, verzekert Bouyeure ons, haar medeleden zijn niet van de straat, ofwel: ‘niet direct de groep waarop termen als ontlezing van toepassing zijn. Er zitten neerlandici in, literatuurrecensenten en schrijvers van gelauwerde boeken’.

Mijn allereerste impuls was een zeer übersnobby reactie: kunnen al die (semi)professionele letterkundigen hun tijd niet beter besteden dan met zo’n burgerlijk gebeuren als leuteren in een leesclubje? Maar dat bleek alras Bouyeures punt te zijn: zelfs die tijd hadden ze niet.… Lês fierder