Haadstik Acht (slot): Das Heidenloch

Wagner fansels, sa tocht Rinzema, de Führer syn favorite komponist; om him hinne hearde er lykwols de namme fan iene Bruckner flústerjen, dat soe dan tink ek in ferneamd komponist wêze. De muzyk boaze oan, in katedraal fan koperklanken waard opboud, mei dêrûnder, nee, dêr omhinne wuolle dizenige slierten fan fioelen. Sybe hie der net sa folle doel oer, se wiene thús op de pleats net mei de hegere kultuer grutbrocht, mar hy rekke folslein betsjoend troch de monumintale komposysje.

Wylst it orkest trochspile wiene yn ’e midden fan it heakkekrús, it each sis mar, in stikmannich soldaten dwaande mei it opbouwen fan wat wol in soarte fan koai like.… Lês fierder

Haadstik seis: Ferskining of Dream

Sybe hie wol mei de auto by de Heiligenberg opkinnen, mar woe leaver, om efkes allinnich te wêzen, by de Schlangenweg, in smel, bochtich rotspaad omheech. It wie njoggen oere jûns en al hielendal tsjuster. By elke bocht wiene lykwols sêft knetterjende fakkels oan de muorre befêstige, alsa waard in romantyske, midsieuske sfear oproppen dy’t him tige oanspruts.

Hy rekke wat efter de pûst, it wie steiler as dat er ferwachte hie. Sawat healwei de klim joech er him efkes del op in yn de rots úthakke bankje. It feeërike útsicht op de blaugriene Neckar en de âlde stêd benaam him sawat de siken, en oan de oare kant fan de rivier ferrizen driigjend de swarte ruïnes fan it yn in fier ferline foar in part fernielde  kastiel.… Lês fierder

Haadstik fiif: Merde! Morte!

It wie lykwols gjin kreas frommeske dat him frege oft er noch wat ite of drinke woe, mar Marcel Jouhandeau, hjoed-de-dei noch it meast bekend fan syn deiboeken, dy’t ûnfersteanbere, grânzgjende kiellûden útstjitte, Sybe by it mul beetkrige en him op it smelle bêd triuwe woe. Sûnder nei te tinken griep Rinzema daliks yn, draaide it kreunende keardeltsje de earm op ‘e rêch, sistere him‘Merde! Morte!’ yn it ear en treau him net al te sêftsinnich de gong op. Triljend fan lilkens klapte er de doar ticht en draaide him op slot. Yn hokfoar selskip wie er yn ‘e goedichheid bedarre?… Lês fierder

Haadstik Fjouwer: Driigjend Deiboek

‘Herr dr. Rynsema bitte melden beim Haupteingang.’ En noch twa kear klonk itselde boadskip mei de ferkeard útsprutsen efternamme troch de lûdsprekkers. Sjoch ris oan, op it oantsjutte plak stie in spjochtich mantsje mei in boerd mei Sybe syn namme dêrop, dat er omheechhâlde en hinne en wer swaaide. Twa tige hoflike soldaten namen de swiere bagaazje fan him oer en hy waard mei in grutte swarte Mercedes nei it steatlike Balthushotel brocht. Yn syn romme, lúksueuze keamer oankommen joech er him del op it grutte twapersoans bêd en foel al rillegau yn in djippe sliep.… Lês fierder

Haadstik Trije: Hart wie Kruppstahl

Neigeraden de trein yn súdliker oarden bedarre, beluts de loft en efkes letter wiske in frisse bui it stof fan de rútsjes. Sybe Rinzema wie, wat reizgjen oanbelanget, nea fierder kaam as Antwerpen. Dat studintereiske like him doe yn it earstoan wol in noflik útstapke ta, mar al nei trije dagen rekke er sa ûnwennich as in kat en de knibbels waarden him weak doe’t er in wike letter de Fryske greiden, de fredich weidzjende kij, de dravende swarte happen en fôlen en it troch fleurich, sêft weevjend beamtegrien omfiemme âlderserf weromseach – nea woe er wer út it Heitelân wei.… Lês fierder

Haadstik twa: Risselwaasjes foar de Reis

Letter dy jûns skille Sybe by buorman Baarsma oan, in pinsjonearre learaar Dútsk, dy’t ek yn it goede kamp siet. Hy hie help nedich om it yn Goatysk masineskrift skreaune brief te ûntsiferjen. Baarsma syn skerpe eachjes begûnen te glinsterjen efter syn brilleglêzen, doe’t er it yn plechtich Dútsk opstelde skriuwen lies.
‘Ik mei jo wol lokwinskje, Rinzema!’ rôp er mei syn wat skriemerich lûd. ‘Jo krije in reiske oanbean!’
Baarsma fette it brief gear: Rinzema waard, op grûn fan syn fertsjinsten foar de Fryske literatuer, útnoege om, yn de Dútske boekewike, diel te nimmen oan it jierlikse dichterstreffen.… Lês fierder

Haadstik Ien: Bloed en in Brief

Waarm bloed fan in stjerrende ko dripte feedokter Rinzema fan ‘e fingers. It kealtsje lei blau en sêft triljend op it strie, noch in djippe, heaze sucht en doe wie it ek foar dit nije libben oer.
Boer Tolsma stie der alhiel ferslein by, hy koe gjin wurd útbringe. Rinzema kloppe him op it skouder en besocht de man út te lizzen dat der neat oan te ferhelpen west hie, it keal hie alhiel dwers sitten, en eins hie neffens him de ko ek te âld west om noch te kealjen. Tolsma bleau stokstiif stean en reagearre net.… Lês fierder