It hie der oerdei te waarm foar west. Dêrom gie ik jûns noch efkes it natuerpaad op dat njonken it spoar rint. Heal oerke hinne, heal oerke werom. Healwei rint in sydpaad mei gers. Dêr fyn ik gauris in klaverke fjouwer. It wie der noch krekt ljocht genôch foar. En ja, dêr hie ik wer ien. Foarsichtich lei ik it klaverke yn it omkaft fan myn tillefoan. Sa koe ik it thús kreas tusken it papier fan it Fryske Wurdboek lizze.

Eefkes fierderop, tusken de struken, bloeide samar in reade roas. Twa prachtige blommen leinen oer it paad, folop yn bloei.… Lês fierder

Fan ’e wike gie ik nei bûten ta om de krante út ’e bus te heljen en dêr seach ik it fûgelhokje op ’e grûn lizzen. Grauwe kat derfoar. ‘Ksssst,’ systere ik nei it bist en knibbele by it hokje del. It lei op ’e kant foar de stam fan ’e drúf. Dakje derôf. Ik seach yn it hokje. Der lei in moai nestke fan mos en hier yn. Derûnder leinen fjouwer lytse blokmieskes. Ach gottegot.
Foarsichtich lei ik it nestke werom yn it hokje en ien foar ien lei ik de bistkes op it mos. Wat fielde dat bysûnder! Sa tear en sêft fielden dy fûgeltsjes.… Lês fierder

‘Do kinst sa moai oer lytse en gewoane dingen skriuwe,’ dat seit of skriuwt my gauris ien.
Ja, dat sil wol, tink ik dan, mar dat doch ik dan meastentiids om’t ik op dat stuit net oer gruttere saken skriuwe kín. En earlik sein kin ik my skoan fermeitsje mei it lytse libben. Mei de fûgels, goeie freonen, de natuer, moaie muzyk, lytse bern, in krante of in boek.
Der binne fan dy dagen, at ik dan oer it gruttere skriuwe soe, bin ik bang dat ik plof. En dan ha ’k it fansels oer de polityk. Ik kin it bytiden ek net mear folgje, of ik wurd lilk of fertrietlik fan alle ûnsin, skellerij en leagens dy’t wy somtiden te hearren en te lêzen krije.… Lês fierder

Freondin T. siet op ’e praatstoel. Se wie ferhuze. Nei in appartemint. En it wie o sa nei ’t sin. Trije heech, útsicht oer de greiden en ûnder wie ek fan alles te belibjen. Skilderje, muzyk, kofje drinke, ite, rabje.
Se hat ek in moai grut balkon. Bakken mei kleurige blomkes en fansels in hokje om wat iten foar de fûgels op te struien.
‘Sa gesellich,’ nokkere T., ‘ik mei graach oer fûgeltsjes om my hinne. Oars kin it gjin thús wêze.’
Ik wie it mei har iens. Ik siet noch mar krekt doe’t de bel gie. Har buorman kaam deryn en sa te sjen wie er wat oeral.… Lês fierder

Wy hiene repetysje fan it koar yn tsjerke. It wie tsjuster op it tsjerkeplein. Der skynde inkeld wat ljocht nei bûten troch it glês fan de grutte doarren.
Yn dat ljocht lei wat wyts op ’e stiennen. Ik tocht dat it in knuffel wie, dy’t in berntsje fallen litten hie.
Ik rûn derhinne. It wie in fûgel. In wite do. Hy lei op ’e side en doe’t ik him sa lizzen seach, moast ik tinke oan de skets fan Toon Hermans; ‘De doif is dood’.
Fan in deade fûgel krij ik altyd de triennen yn ’e eagen. Ferline wike noch lei der ûnder in rút fan ús hûs in deade hagemosk.… Lês fierder

It wie fakânsje en dêrom drok yn ’e stêd. Ik fûn dat ik kofje mei gebak fertsjinne hie. Wêrmei wit ik net, mar der is altyd wat te betinken. Dat it wer reinde bygelyks.
It restaurant siet smoarfol. Mar dochs fûn ik ien lege stoel. Njonken my sieten trije bern mei harren mem, of wie it de beppe?
Twa fan ’e bern sieten tegearre op ien stoel. No ja sitte, heisteren der op om en dat waard hontheien.
Ynienen kaam my wat yn ’t sin en ik frege de frou: ‘Bin ik no sitten gien op ien fan jim stuollen? Ha ik dy no sa mar ynpikt?’… Lês fierder

De Buienradar hie sein dat it net reine soe. Dus hie ik gjin paraplu meinommen, de stêd yn. Ik wie amperoan in kertier de stêd ynrûn of it eaze al wer. Ik dûkte gau it portyk fan in kapper yn om te skûljen. ‘Kom derby!’ sei in frou dy’t al earder de bui hingjen sjoen hie. Se siet djip yn ’e sjaal. Hie in fleurige pet derby op, en moai opmakke eagen.
‘Wy binne yn goed selskip,’ sei se en wiisde nei de grutte posters fan moaie froulju mei in prachtich bosk hier. ‘Ik stie my krekt te besauwen,’ sei se, ‘sa perfekt at dy froulju der útsjogge.… Lês fierder