Der giet hast gjin dei foarby dat der net ien freget: ‘Bist al wat thús yn ’e stêd? Bist ek ûnwennich?’ De earste moannen kaam fuortdaliks myn antwurd: ‘Eh nee juh!’ En dan wie it stil. Gjinien koe him yntinke dat ik net ûnwennich wurde soe fan myn wâldhúske bûten, yn in lyts doarp. Mar as bern opgroeid yn ’e stêd fielde ik my hjir samar thús. Ik rin moarns betiid troch de smelle strjitsjes. Snits wurdt wekker. En by de bakker rûkt it nei bôle. Hearlik.
En earlik, mei de waarmte om my hinne fan in leaf persoan, de drokte fan it ferhúzjen en alles wat dêrnei kaam, hie ik ommers ek gjin tiid om ûnwennich te wurden.… Lês fierder

As wy yn it âlderlik hûs yn Boalsert wat kwyt wiene, en dan praat ik oer lang ferlyn, dan seinen wy al sykjend dit ferske op: ‘Heilige Antoanius, trouwe vriend, maak nou dat ik myn … werom fyn.’
En dan koe it om fan alles gean, in knoop fan ’e jas/in breipatroan/dy iene sok/in boek/brief/pinne/mûtse/puntesliper/favorite knuffel/…
Neam mar op.

Dat ferske wie eins in soartemint fan mantra, avant la lettre.
Broerkes en suske, allegear moasten se meihelpe om te sykjen. En dan gie it yn koar troch it hûs: ‘Heilige Antoanius ….’
As yn in Boeddistysk kleaster.
En earlik, troch dat hieltyd wer opsizzen fan dy tekst sikest rêstich troch.… Lês fierder

Ik moast etiketten ha foar myn fotomappen. Mar dy koe ik net fine yn de mega grutte boekwinkel dêr’t je eartiids in bibleteek yn ha koenen.
De boekwinkel yn myn jeugd wie in lyts skiterich winkeltsje, mar se hiene dêr wol etiketten. Ja, wat hiene se dêr net? Koesty de kont der hast net keare, mar álles wie der dêr’t je doe ferlet fan hienen.
BIC balpennen, potleaden, vulpennen, blauwe, swarte, sels reade inket, puntsjeslipers, gumkes, kleurpotleaden, nytsjes, ilastykjes, lym. Tekenboeken, kleurboeken. Carbonpapier. En noch folle mear.
Boeken fansels en planken fol kleurige berneboeken.
Dat is itselde bleaun.
Hoe hjitte dy ferlegen man yn dat winkeltsje ek al wer?… Lês fierder

Ha hearlik, ik hie wer ris myn treinferbining mist. Plan P komt dan yn wurking. Op nei de restauraasje. Want dan, ja allinnich dan, traktearje ik mysels op patat mei kroket.
It wie in moaie restauraasje. Noflike stuollen. Moaie muzyk en net te lûd.
Njonken my sieten Friezen om ’e tafel. Se wennen dúdlik op ’e romte want se wiene wend elkoar fan fierwei te beroppen.
Se kamen my bekend foar. Ynienen wist ik it wer. De âldere man en frou hiene lang lyn yn ús doarp wenne. Se wiene sa te sjen ûnderwilens pake en beppe wurden. Dan moast de frou mei it reade hier dy’t der tusken siet, harren dochter wêze.… Lês fierder

Wy rûnen tegearre it Dokmondpaad. In kuiertocht fan Dokkum nei Egmond. By Starum stutsen we oer nei de oare kant.
Nei trije dagen rinnen yn Noard-Hollân kaam de abdij fan Egmond yn it sicht, dêr’t wy in pear dagen bliuwe soene. Wy moasten oanpoatsje want fóar 16.00 oere ynchecke.
Ik krige it nuveraardige gefoel yn eardere tiden bedarre te wêzen. Rinnend op de tuorren yn ‘e fierte ta . As yn de midsieuwen. Dat je fóar’t de poarte slút, yn ’e stêd wêze moatte, oars wurdt it behelpen yn it ‘Húske te let’, in lyts ûnderkommen foar reizgers dy’t de stedspoarte ticht fûnen.… Lês fierder

Nei’t myn leave J. sân jier ferlyn ferstoarn wie, tocht ik wolris: No, dat wie it dus. Myn libben. It is al foarby. Sa mar ôfbrutsen. Yn dy dagen tocht ik ynienen oan in foarfal fan jierren lyn. It spile yn Lagos yn Nigeria, it lân dêr’t wy doe wennen. Op in jûn wienen J. en ik útnûge foar in diner by minsken út India. Yn in ûnbidich grut hûs, grôtfol gasten, genôch personiel. It wie in fleurich feest, hearlik iten, minsken yn kleurige klean. Tusken de gongen troch wie der tiid om efkes fan ’e stoel ôf.
Twa froulju kamen op my ta.… Lês fierder

Ik hie in nije ôfspraak makke by de baly fan de toskedokter en doe’t ik fuortrinne woe, kaam der krekt in kreaze âlde frou út de praktykromte.
Ik sis frou, mar eins wie it in dame. Dame, is dat wol geef Frysk? Ha wy dêr wol in goed Frysk wurd foar? Of besteane der gjin dames yn Fryslân?
Mar goed.
Ik tink dat se de tachtich al helle hie. Kreas jurkje oan, jaske deroer, moaie ketting om. Bytsje eachskaad op. Bytekene en gelikense wynbrauwen, al wiene it net fan dy hippe Frida Kahlo boarstels.
Sa soe ik der ek wol útsjen wolle, as ik sa âld bin.… Lês fierder