Al yn gjin 20 jier hie ik by de Ikea west en no wie it sa fier. Heden hitskes, wat in winkel. Jo moatte net klaustrofobysk wêze om dêr wat keapje te wollen. Ast der ien kear yn bist, bist der fuort net wer út. Myn leave húsgenoat koe hjir syn hert mar ophelje. Hy is de man fan ‘handige dinkjes’. Eachjes dêr’t stikkene bledsjes yn ’e aginda mei reparearre wurde kinne, dûbelsidich plakbân, jierpelskylmeskes mei in punt foar de eagen. Kerse-ûntpitters, leppel om gêst ôf te weagen. Ik neamde him de dinkjesman. Dat doch ik no net mear. Ik ha ûnderwilens wol ûnderfûn hoe noflik it is dat hy foar alle húshâldlike tûkelteammen in ‘handich dinkje’ hat.… Lês fierder

As bern hie ik nuvere keunsten. Op sneintemoarn gie ik mei heit en mem nei tsjerke yn Boalsert. Heit nei de manljuskant, mem mei my nei de frouljuskant. Dat wie doe noch wol normaal. Oars as oars wie dat ik altyd ûnder de preek nei it húske ta moast. Us mem sei moarns: ‘Hast wol nei it húske ta west, foar do witst wol?’ Dat koe mem wol wolle, dat ik dat dien hie, mar dan wie er noch net ryp fansels.

Mar ja, as de preek begûn, dan wie it safier, dan moast ik. Ik luts mem skruten oan de mouwe en dan wist se wol hoe let at it wie.… Lês fierder

It hie der oerdei te waarm foar west. Dêrom gie ik jûns noch efkes it natuerpaad op dat njonken it spoar rint. Heal oerke hinne, heal oerke werom. Healwei rint in sydpaad mei gers. Dêr fyn ik gauris in klaverke fjouwer. It wie der noch krekt ljocht genôch foar. En ja, dêr hie ik wer ien. Foarsichtich lei ik it klaverke yn it omkaft fan myn tillefoan. Sa koe ik it thús kreas tusken it papier fan it Fryske Wurdboek lizze.

Eefkes fierderop, tusken de struken, bloeide samar in reade roas. Twa prachtige blommen leinen oer it paad, folop yn bloei.… Lês fierder

Fan ’e wike gie ik nei bûten ta om de krante út ’e bus te heljen en dêr seach ik it fûgelhokje op ’e grûn lizzen. Grauwe kat derfoar. ‘Ksssst,’ systere ik nei it bist en knibbele by it hokje del. It lei op ’e kant foar de stam fan ’e drúf. Dakje derôf. Ik seach yn it hokje. Der lei in moai nestke fan mos en hier yn. Derûnder leinen fjouwer lytse blokmieskes. Ach gottegot.
Foarsichtich lei ik it nestke werom yn it hokje en ien foar ien lei ik de bistkes op it mos. Wat fielde dat bysûnder! Sa tear en sêft fielden dy fûgeltsjes.… Lês fierder

‘Do kinst sa moai oer lytse en gewoane dingen skriuwe,’ dat seit of skriuwt my gauris ien.
Ja, dat sil wol, tink ik dan, mar dat doch ik dan meastentiids om’t ik op dat stuit net oer gruttere saken skriuwe kín. En earlik sein kin ik my skoan fermeitsje mei it lytse libben. Mei de fûgels, goeie freonen, de natuer, moaie muzyk, lytse bern, in krante of in boek.
Der binne fan dy dagen, at ik dan oer it gruttere skriuwe soe, bin ik bang dat ik plof. En dan ha ’k it fansels oer de polityk. Ik kin it bytiden ek net mear folgje, of ik wurd lilk of fertrietlik fan alle ûnsin, skellerij en leagens dy’t wy somtiden te hearren en te lêzen krije.… Lês fierder

Freondin T. siet op ’e praatstoel. Se wie ferhuze. Nei in appartemint. En it wie o sa nei ’t sin. Trije heech, útsicht oer de greiden en ûnder wie ek fan alles te belibjen. Skilderje, muzyk, kofje drinke, ite, rabje.
Se hat ek in moai grut balkon. Bakken mei kleurige blomkes en fansels in hokje om wat iten foar de fûgels op te struien.
‘Sa gesellich,’ nokkere T., ‘ik mei graach oer fûgeltsjes om my hinne. Oars kin it gjin thús wêze.’
Ik wie it mei har iens. Ik siet noch mar krekt doe’t de bel gie. Har buorman kaam deryn en sa te sjen wie er wat oeral.… Lês fierder

Wy hiene repetysje fan it koar yn tsjerke. It wie tsjuster op it tsjerkeplein. Der skynde inkeld wat ljocht nei bûten troch it glês fan de grutte doarren.
Yn dat ljocht lei wat wyts op ’e stiennen. Ik tocht dat it in knuffel wie, dy’t in berntsje fallen litten hie.
Ik rûn derhinne. It wie in fûgel. In wite do. Hy lei op ’e side en doe’t ik him sa lizzen seach, moast ik tinke oan de skets fan Toon Hermans; ‘De doif is dood’.
Fan in deade fûgel krij ik altyd de triennen yn ’e eagen. Ferline wike noch lei der ûnder in rút fan ús hûs in deade hagemosk.… Lês fierder