De ferneamde Karmelyt Titus Brandsma (1881-1942), oait as professor ferbûn oan de universiteit fan Nijmegen, fermoarde yn Dachau, ha ik altyd in waarm hert tadroegen. As Boalserter gie ik as bern faak mei ús heit te rinnen. En meastentiids gienen wy gau de stêd út om bûtenút in paad te folgjen. By Ugokleaster wiisde ús heit dan nei de pleats dy’t dêr stie. Op in spesjale toan sei er dan: “Dêr is pater Titus hikke en tein”. Heit fertelde dan wat Titus allegear dien hie, benammen yn ’e oarloch en wêr’t de pater foar stie. En no, yn it jier dat Titus Brandsma hillich ferklearre wurde sil, is it faaks wol aardich om hjir wat te fertellen oer pater Titus.… Lês fierder

En dêr hiene wy dus wer sa’n parsekonferinsje mei Rutte en de Jonge. Dêrnei tink ik dan altyd: Wêr binne wy dochs yn bedarre? En wer kinne wy fan ’t jier net ‘gewoan’ de hiele famylje om ’e tafel nûgje mei de Kryst.
Mar dan fynt myn frustraasje meastal gau in útwei. Yn de kreativiteit fan de minsken om my hinne. Hoe’t elk der dochs altyd wer wat op útfynt om it gesellich te meitsjen.
Mar fjouwer minsken op besite? Ach, in stel is eins ien. Dus kinst fjouwer stellen útnûgje. Of: Meist mar fjouwer persoanen op ien dei op besite ha.… Lês fierder

Buorfrou A. kaam wat boeken bringe foar myn ‘Lytsebyb’ bûten. ‘Wolst ek tydskriften ha?’ frege se. ‘No nee, juh,’ fûn ik, ‘want wat wolst der dan wól of wat wolst der dan nét yn ha? En ik wol der gjin rommel yn ha. Inkeld boeken dus.’
‘O,’ sei se, se seach wat sneu, en kaam doe feninich: ‘Of fielstû dy dêr te goed foar? Foar in lekker rabbelblêdsje?’
‘Jawis,’ sei ik like feninich werom. ‘Net te goed, mar miskien te min. Of soks.’
‘Uuh,’ sei se, ‘hoe bedoelst?’ Dat wist ik eins ek net en ik skode dêrom mar gau har boeken yn it boekekastke.… Lês fierder

‘Ik moat der wol oan wenne, hear,’ suchte freondin T. ‘Wat wie it in kabaal!’
‘Wat no, juh? Watfoar kabaal? Dy fleantugen?’
‘Eh nee, op dy reüny, fan it ôfrûne wykein. Ha ’k dy ommers wol ferteld? Dy famylje-reüny. Ik bin sokke groepen minsken net mear wend. Nei de koroana stilte. Dan krigest somtiden mar ien minske op besite. Mar no sietst ynienen yn in hokfol. Mei goed tritich minsken. Dy’t allegear tagelyk wat fertelle wolle.’
‘Gesellich dochs?’
‘Jawis, mar ik tocht op in stuit al: Wêrom raze se allegear sa? Soene se ûnderwilens allegear dôf wurden wêze?’
‘Minsken wienen bliid om elkoar wer ris te sjen,’ tocht ik.… Lês fierder

Yn it healtsjuster stie ik by de pompoenen ferwoest de 47ste slak troch te knippen. Ik skrok my sawat in ûngelok doe’t ynienen freon M njonken my stie.
‘Wat dochstû no?’ tettere hy yn myn ear.
‘Dat sjochst dochs wol?’ raasde ik werom.
‘Hoechst net sa te razen,’ sei er fyntsjes, ‘Ik bin net dôf.’
‘Dat bist wol,’ snaude ik werom, ‘mar dêr giet it no net om.’
‘Ik fyn dat neat foar dy,’ sei er, en aaide my oer de holle mei de oprôle krante dy’t er yn ’e hân hie. ‘Oars pakst se altyd sachtsjes op. Dochst de slakken yn in ammerke en dan yn de kontener!’… Lês fierder

‘Agoeie’, hearde ik efter my. Dat koe net misse, dy stim wie fan Afke. Dy koe sûnder mankearen gesellich oer de grins fan oardel meter hinne prate.
Afke kaam ik gauris tsjin yn de Appie Hein. En dan hienen we altyd itselde petear. No is it net sa dat Afke en ik al jierren goede freondinnen binne, wy hawwe noch noait by elkoar oer de flier west. Mar as koroana der net tusken kaam wie, wie dat der ûnderwilens grif in kear fan kaam.
Afke en ik, wy binne lotgenoaten. En dat jout in bân. Wy hawwe yn deselde tiid de man ferlern.… Lês fierder