Yn de fierte blaaike in skiep. It klonk kleiend. Twa, trije kear, dêrnei wie it benearjend stil. It duorre in skoftke; doe sette it skiep op ’e nij in kiel op. Miskien moatst it lamje. It gie troch alles hinne.
Se hâlde har hannen oer de earen en it gûnzjen fan har bloed mong mei de lûden yn de fierte. Ynienen wie it dien. Blakstil waard it. Mar net lang. Se waard kjel fan elk nij lûd: it tsjotterjen fan in sprinkhoanne, it kichje fan har mem en sels – of krekt – fan in guorreltsje yn har búk.
Har tinzen waarden nau as smelle stegen.… Lês fierder