tsjuster is it
tsjuster as myn ferjit
lis ik yn in klûs
de tiid is op, ik lien
fan ien dy’t te ier giet
in berutsen fjoer
dit dwyljen tsjin de nacht
dan flakkeret my wat wylds de holle út
is it eangst, ynslûpte
ûnrêst, synysk ûngemak
oer wa’t my wachtet, oft der ien wachtet
kin ik moarn wer wêze
fêst, beret
in fers útfike krekt
it ljocht wifket lang en stjoert
in stoarm foarút… Lês fierder

it is dichtsjen
it fers wurdt myn trip
nei in nij skepsel

it is de sinne sjittend
oer in kribbich wetterflak
sjoen út in ridende trein

it is in bosk dat dript
gjin begjin gjin ein in wet
fan ferjit
in djipper ûnthâld
mei nachthippers
oer tûken fan fernuvering

lis ik myn earms om de ljochtboei hinne
hâldt it op
gjin omslachtich gedoch mear
de taal wurdt in boeresprake

kom ik dan werom yn de rein
wit ik dat it myn stêd noch is
dat it spegelljocht troch it sintrum balt
om in fers
skerp en hel
foardat it dôvje kin… Lês fierder

sterke bisten kenne faak gjin genede 
se ite op it lêst har âlden op 
 
ik wie lyts  
ik moast har ûnmacht hiel meitsje 
 
it is gjin skande om te mislearjen 
wol om it net te besykjen  
sei de pake fan ien dy’t it witte kin 
 
wat sil dit liif no noch  
as my drage troch de hjerst  
om úteinlik te sliepwanneljen  
troch taalgloppen 
ienris fan har 
 
dêr glydt it flot al mei de bier  
baarnend de rivier ôf 
 … Lês fierder