Yn de fjirde iuw brocht de biskop fan Myra (Turkije) trije fermoarde teologystudintsen út in pikeltonne wer ta libben. In misdiedige kastlein woe der lekkere fleispasteitsjes fan meitsje.
By in earme heit dy’t foar gjin fan syn trije dochters in breidsskat betelje koe, waard trije kear yn ’e nacht troch in finster in pûdsje mei jild yn in skoech by de hurd goaid.
Sint Nicolaas, Sinteklaas op syn Frysk, ferhuze mei in moarske húsfeint en in skimmel nei Spanje. Ien kear yn ’t jier, op fiif desimber komt er ek yn Nederlân.
De reis per stoomboat is mei heimsinnigens omklaaid, spannend en fol ferwachting.… Lês fierder

Sa no en dan driuwt nostalgy my nei Turkije en Grikelân. Wat sei …? Skrik net, ik bedoel in twatal boskperselen op it eardere lângoed fan State ‘De Klinze’ by Âldtsjerk.
De aadlike famylje Van Sminia hiene dy, benammen bedoeld foar hakhout, oanlizze litten fia lukrative Turks-Grykske obligaasjes, dêrom de nammen.
Myn pake as boskwachter, myn heit en syn bruorren as túnkers wiene yn tsjinst fan de Van Sminia’s, dy ’t se ek holpen by it jeien. Letter hiene se sels in grutte kwekerij efter Stania State yn Oentsjerk.
Yn ’e simmerfakânsje útfanhuze ik by de twa omkes en tante, alle trije frijfeint en – faam bleaun.… Lês fierder

In skoftsje lyn wie der op ien en deselde dei in trijetal berjochten dêr’t ik by oan myn jeugdjierren tocht: ‘Douwe Egberts in Amerikaanse handen’, ‘Wij eisen de nacht op’ en ‘De internationale beweging Com jaagt via gameplatforms op kwetsbare jongeren’.
Dat freget fansels neiere útlis, te begjinnen by Douwe Egberts. Fan myn tsiende ôf brocht ik myn jeugd troch op ’e Jouwer. Dat hie minder kind. Wy wennen oan ’e súdkant fuort by de Roazebosk tsjinoer de kwekerij fan ús heit, mei al syn idylle, grutte broeikas en appelhôf, it hiele spul al gâns wat jierren lyn ûnder it asfalt ferdwûn troch de oanlis fan Knooppunt Joure.… Lês fierder

We sitte tefolle. Dêr stiet tsjinoer dat der aardich wat binne dy’t alle war dogge fit en sûn te bliuwen. Hoefolle krekt soe ’k net witte. Allerhande fiedingssuppleminten wurde by protten oanbean en ynnommen en mannichien wurket him of har yn in fitnesssintrum yn ’t swit, soms wol meardere kearen wyks.
Fia de media, en dat binne der mei al dy saneamde sosjale derby sa njonkenlytsen noch alris in pear, wurdt ynpipere watst dwaan moatst om lea en geast sûn te hâlden om net al op dyn fjirtichste in wrak te wêzen.
Sjoch dochs ris hoe ienfâldich it is moai, jong en fit te bliuwen of, al wat âlder, bewûndere troch bernsbern – dy dekselske pake en beppe dochs – mei sa’n blitse treplift sels noch de trep op en del te kinnen.… Lês fierder

Dêr tink ik hjoed-de-dei gauris oan. Oer alle boegen is it sa folslein tsjinsteld oan wat ús faak út it wrâldbarren wei temjitte komt oan ûnwierhaftigens, oanstellerij, opkloppe wichtigens, beynfloeding of kleare foar-de-gekhâlderij. Fia de media hoege we der neat fan te missen. Fansels tink ik ek dêrby ek oan sa’n NAVO-top. Jonge, jonge, wat in fertoaning!  Moat dat no sa, mei Rutte syn beskamsume sjerpslikkerij, Willem en Maxima harren toanielstikjes, wylst se Trump fansels op in pypfol hawwe en dan ek noch dy syn allerfreeslikste one man show. Giet Poetin oait om lyk? Liedt it, as is it mar in krommeltsje, ta in bettere wrâld, nei mear omtinken en begryp foar inoar?  … Lês fierder

‘Lêsstress’ hie miskien ek wol kind as titel. Want yn ’e goedichheid, wat komme der in soad boeken út. Je sitte amper middenyn ien, as der binne al wer net te missen nije, ek bûtenlânske.
Dus mar gau te set mei Libris Literatuerpriis ‘Oroppa’?
It begjin ha’k al fêst lêzen, mar it dûzele my al gau en hieltyd mar werom bledderje – wa wie dit ek a wer yn hokker rol – hie’k gau myn nocht fan. It die my wat tinken oan immen dy’t my mei grut entûsjasme fertelt wat troch it tempo en allerhande blomrike details amper te folgjen is.… Lês fierder

Dizze earste dagen fan maaie is it algeduerigen oarloch wat de klok slacht. Neist de freeslike hjoeddeiske aktualiteit komt der yn it ramt fan 80 jier befrijing wer fan alles oer de Twadde Wrâldoarloch foarby. Ik lies it resint ferskynde ‘De oorlog in stukjes’, in kar út Parool-Kronkels fan Simon Carmiggelt, gearstald troch syn soan Frank. Ja, fantastysk, wat in masterskip! Mar dat wist ik fansels al. Neist de oare ferhalen, benammen yn ’e kranten, fielt it suver as wiene je derby. Troch de subtile, o sa fyntsjes ferwurde, humor beseffe je boppedat dat it ek doe net allegear kommer en kwel wie en komme sa sûnder erch fleuriger oantinkens nei boppe, sa as dizze:

Nei ús pensjonearring begjin 2000 wiene we yn de lúkse posysje om ek bûten it heechseizoen ris even fuort, faak spontaan en net sa lang.… Lês fierder