Dêr, tusken de stiennen en yn it sân
dêr’t heech it strakke tou oer spand is
dat freget om holle rjocht en earmen
wiid en om ’e wyn dy’t twirret yn hier
en om ’e fingers, dêr fynst it net ast
sikest. Net yn de rook fan skjin papier
of spuonnen hout.

En yn it stille wyt net. It freget om
in doelleas gean de buorren út, sûnder
immen acht te slaan en dan ynienen
út in doar dyn lytse hûn dy’t jierren
dea wie. Om nachtlik blaffen freget it,
om skerpe tearen yn in fuorttreaun
lekken oer de grûn.

Bliuw dêrom lizzen yn dyn bêd hjoed
en lit de dei op wolken fierder farre.… Lês fierder

(Priiswinnend gedicht JM-Priis, sjoch dêrfoar hjir)

It sân wie sân, sa fyn as sûker dêrt sy
as bern yn boarte en harsels fergeat;
sy wie samar in bern op knibbels yn
âlde boartersklean en lytse learzens.
It wetter wie wetter, griis en grien fan
waad en see mei skom fan fiere kusten;
sa lyts wie sy, hast sûnder wêzen yn
it wylde stowen fan de wyn.

Mar boppe har altyd de loft, in blauwe
hân dy’t mei wide fingers wite wolken
foarme en grouwe drippen falle liet.

De grinzen fan har lân wiene de tichte
hikken en it skerpe griis fan stikeltried;
in bolle dy’t syn snuvend skaad smiet
oer it toarnbeisykjen fan de fammen.… Lês fierder