– hy is trou
– hy toant oprjochte ynteresse yn besteande en takomstige saken
– hy kin goed klok lêze
– hy is meast bliid
– hy is net bemuoisuchtich en lit elk gewurde mei dat dêr’t dyjinge mei dwaande is
– it is gjin tiere iter
– hy hâldt fan selskip
– hy nimt it altyd foar jin op
Boppesteande soe it profyl fan de hûn wêze kinne.
Lês fierder by Daam… Lês fierder
Als je een literatuur wilt ‘kennen’, moet je je ook verdiepen in de krochten ervan. Niet alleen kun je dan de boeken en schrijvers die genoemd worden in overzichtswerken, de ‘canon’ dus, beter plaatsen in hun tijd, maar ook kom je veel meer te weten over die tijd – een fijne historische en sociologische bonus. Want dat is de functie van literatuur, voor zover je over functie kunt spreken: dat literatuur niet alleen de (contemporaine) individuele lezer verstrooiing biedt, of troost door herkenning, maar dat literatuur inzicht geeft in hoe er in een bepaalde periode werd gedacht en wat men toen belangrijk vond.… Lês fierder
Met kwartjes en dubbeltjes zijn ze bij elkaar gespaard. Onze voorouders uit het begin van de vorige eeuw hadden er veel voor over: een schooltje in eigen dorp. De kinderen moesten hogerop en dat mocht wat kosten. En breed hadden ze het niet, op hun armoeiige perceeltjes. De school werd duur betaald. Naast de school moest dan ook nog een huis, of beter gezegd: een woning. Juist, voor het Hoofd der School. Iemand van stand.
Lês fierder by Froon Akker… Lês fierder
Oe nee, ik soe nea ‘noait’ skriuwe. Ik griis ek fan ‘nergens’ yn skreaun Frysk, en fan ‘yts’, sûnt ik ûntduts dat der ‘(n)earne’, ‘(n)eat’ en ‘(n)ea’ binne. Mar tefolle ‘(n)immen’ heart dan wer as geefmakke Hollânsk: ‘ien’ en ‘gjin ien’ binne as pronomina folle Frysker ommers. ‘Gebeure?’, nee: ‘barre’. En ja, ik bin sa’n ien dy’t stoef ‘hja’ skriuwe wol, ek al seit njonkenlytsen eltsenien ‘sy’ of ‘sij’ (iksels allyksa). Ien dy’t tsjin de wyn fan ’e taalferoaring yn ‘hokker’ sizze woe (mar dochs net altyd docht), en tagelyk ‘wannear’ mar net ynruilet foar ‘hoenear’. Salang’t minsken de ‘-sk’ mar net fuortlitte yn ‘minsk(e)’ en ‘Nederlânsk’, want dan is wier de ein fan it Frysk yn sicht!… Lês fierder
Feuilleton
I
Doe’t it ferhaal oer de molwrot út wie, seach Seleina ûnferskillich.
Catrinus glimke.
‘Skink my noch mar ris yn,’ sei se.
Hy skonk har wynglês foar de fjirde kear fol.
‘Ik priuw trouwens net iens wat ik drink.’
‘It is goed guod. Is der wat?’
‘Huh. Sa’t ik sei, ik ha nei Madeira west, mar juster en hjoed wie ik yn Fryslân.’
‘Allinne?’
‘Nee.’
Hy frege net fierder. Se sei noait mei wa’t se kontakt hie.
Catrinus koe har fan ’e middelbere skoalle. Se kamen beide fan Ljouwert, mar hy wenne yn Huzum en sy yn it easten fan ’e stêd, oan it Fliet.… Lês fierder
Oait ûntdekte ik it Festival foar Alde Muzyk. Mei in recorder en kasettebantsjes yn de oanslach siet ik by Radio 4 om elk konsert op te nimmen dat útstjoerd waard. Handich dat de measte konserten foar it skoft sa’n 45 minuten duorren en nei it skoft op ’e nij en dat de ynliedings by de muzyk en it applaus nei ôfrin faak sa lang duorren dat ik presys in a- en b-kant mei allinne de muzykútfiering opnimme koe. Ik haw noch trije laden fol mei dy bantsjes en guonnent draai ik noch wolris. Wat moai wie waard einleas griis draaid. De foar my minder nijsgjirrige muzyk levere bantsjes op dy’t op ’e nij brûkt waarden.… Lês fierder
Hingjend yn ’e netten
fan ’e Heare
kin ’k wol âlje of beare
mar freon,
litte wy tegearre leare:
stuiterjend yn ’e stringen
kin neat ús ferneare.… Lês fierder