– Master, ús heit seit dat der doedestiids yn Hollân Âldnederlânsk sprutsen waard.

– Jimme heit hat folslein gelyk, Awe. Wy hawwe lêsten al fêststeld dat men ûnderskate talen ûnder de plu fan ‘it Nederlânsk’ beflapt – it Hollânsk likewol as it Frysk. Dat … Âldnederlânsk hat Âldfrysk yn, en ek Âldhollânsk.

– Ja, mar, master … ús heit sei dat it sintsje ‘Hebban olla uogala … eh …’

– ‘… nestas hagûnnan, hinase hic enda thû … uuat ûnbidan uue nû.‘ Jimme heit sei, tink, dat dat ien fan de âldste Nederlânske sintsjes is.

– Ja, master, dat sei ús heit.… Lês fierder

Ik hebbe mit genoegen de roman It testamint van de Friese schriever Lieuwe Pietersen lezen. Et boek begint mit een moord in et jaor 1905 op et terrein van de kalkovends op Skinkeschâns. Dat is op et west van Liwwadden op Deinum an. Nao die peer bladzieden springt et verhael honderd jaor veerder in de tied, naor 2005. As lezer weej’ dan vanzels dat wat d’r in 1905 gebeurd is te maeken het mit wat d’r een ieuw laeter gebeurt. Ik vien dat mooi en hebbe zoks zels ok daon in Et liek in de Lende. In mien boek lopt een verhael van goed 150 jaor leden geliek op mit et verhael van vandaege-de-dag.… Lês fierder

Myn gebit hat nei jierren trouwe tsjinst de moed opjûn.

Ik nim it him net kwea-ôf. De iene nei de oare tosk as kies falt út de mûle.

As famke fan trêdzjen moast ik al nei de toskedokter. Mar dat wie foar my in feest want de dokter hâlde sitting by de doarpskapper!

Der sieten se allegearre op in rigele tsjin de muorre oan; froulju as manlju troch in oar hinne. De iene moast knipt wurde en in oare skeard. Der siet ik dan tusken en hie de earen wiet iepen.

Hawar. As lêste klant fan de toskedokter gong ik dûnsjend nei hûs ta, de holle fol mei ferhalen oer minsken dy my tige dierber wiene, minsken fan myn doarp.… Lês fierder

It wie oan de ein fan in waarme middei yn de neisimmer doe’t myn frou en ik fan it strân nei ús hotelkeamer rûnen. Flak foar it doarp stie oan de rjochterkant op in parkearplak in feesttinte. Doe’t wy der del kuieren, hearden wy it kraaiende lûd fan in frou dy’t hast net mear bykaam fan it laitsjen. It wurket mei laitsjen sa dat as je ien laitsjen hearre, josels faak ek in glimke net ûnderdrukke kinne. Sjoch mar ris nei filmkes fan laitsjende lytse poppen, it duorret mar even en jo laitsje mei.

Dizze feesttinte stie oan de râne fan Nes, op it Amelân.… Lês fierder

Fleden week ston ik met ’n mooi intervjoe in ‘Trouw’, over myn boek Blau fan dagen, griis fan ônrust in ’t Bildts. De skriifster, Karin de Mik, appte mij dat de weerslag fan ôns gesprek in desimber d’r nou in ston, al waar se met de kop niet soa gelukkig. De internetredaksy had d’r online ‘n ândere kop boven set as in de pepieren ferzy.

‘Roman in mengelmoes van Fries en Nederlands’. Ik waar ‘t met Karin eens. Sels sou ik ‘t niet in ‘t hoofd hale ‘n streek- of mingtaal ‘n ‘mengelmoes’ te noemen. Ik kon d’r moeilik echt lilk om worre, omdat ‘t mij niet meer ferbaast.… Lês fierder