’t Oasde, ik sâg hest niks en had gyn bezine meer. Ik most ’t eerste ‘t beste tenkstasjon an, âns sou ik de bestimming niet hale. Een overheersende gedachte: ik gaan dwaildeurnat worren. Ik had de daags derfoor beter oplette motten. Wij doen allegaar ôns best, perbere met te draaien, de feule bâlen fan ’t leven hoog te houwen, maar d’r glipt je altyd wat deur de fingers. Fooral at je ’t niet brúkke kinne, tidens ’n oasboi, op pâd na… Ja, na wat aigenlik, en werom? Die gedachte kon ik d’r niet bij hewwe.
Lês fierder by Stichting Bildts Aigene… Lês fierder
