Fersen
it is dichtsjen
it is dichtsjen
it fers wurdt myn trip
nei in nij skepsel
it is de sinne sjittend
oer in kribbich wetterflak
sjoen út in ridende trein
it is in bosk dat dript
gjin begjin gjin ein in wet
fan ferjit
in djipper ûnthâld
mei nachthippers
oer tûken fan fernuvering
lis ik myn earms om de ljochtboei hinne
hâldt it op
gjin omslachtich gedoch mear
de taal wurdt in boeresprake
kom ik dan werom yn de rein
wit ik dat it myn stêd noch is
dat it spegelljocht troch it sintrum balt
om in fers
skerp en hel
foardat it dôvje kin… Lês fierder
Novimber
Wolken giselje troch neakene tûken
wyn tamtearret greiden ta sodzige sompen
reaget blêden op rudige rêgen
Protters boskje yn kloften
stekke as derwisjen dûnsjend
mei ‘t poalljocht de draak
Skrouske walen fermomje
geaen en fjilden yn nearzige iggen
dêr’t it bloed yn ieren ferklommet
It eazet derhinne, al wiken
diken en ekers strûpe derûnder
it stjonkt nei bedjer en ferrotting
Swammen welje as swolmen
absessen nimme besit fan it mosk,
‘t bosk himet as ‘n âld hynder
Buorrens en flekken ferflokke de kjeld
dy ‘t lûkt troch moarch en bonken
koalige stâlen ferwurde ta snottige stronken
De ierde ferstjert en fersûpt
yn weagen fan dampige dridze
smoart yn har smûgende longen
Hjir helpt gjin gjalp nei de himel
mei knibbels op in wreed kleed
of gesang mei gebed sûnder ein
It is no inkeld mar wachtsjen,
jachtsje nei sinnewyn of it hillige fjoer
is folslein om ‘e nocht
GE-O-HA
sterke bisten kenne faak gjin genede
sterke bisten kenne faak gjin genede
se ite op it lêst har âlden op
ik wie lyts
ik moast har ûnmacht hiel meitsje
it is gjin skande om te mislearjen
wol om it net te besykjen
sei de pake fan ien dy’t it witte kin
wat sil dit liif no noch
as my drage troch de hjerst
om úteinlik te sliepwanneljen
troch taalgloppen
ienris fan har
dêr glydt it flot al mei de bier
baarnend de rivier ôf
… Lês fierder