Els stiet mei de fuotten yn it wetter. De wyn is kâld, it wetter noch kâlder, mar de sinne is al waarm. It rimpelige oerflak fan de mar skitteret, it wetter klokt sêft by de wâlskant op.
Se fielt dat der in spanning yn de loft hinget. Is it de wyn dy’t it meibringt, binne it de fûgels dy’t deroer sjonge, is it de fochtige ierde dy’t it har ynflústeret? Se wit it net, mar se fielt it oan alles.
It lytse sânstrantsje is leech, it boarterstúntsje in eintsje fierder op  ferlitten. Noch wol.
Oer in pear moanne, dan sil it hjir wer drok wêze.… Lês fierder

‘Wêrom kin hy no noait ris nei my lústerje!’ Gûlend jout Marchje har op ’e bank del. Wêrom is har freon sa no en dan sa’n ferskriklike hurk!

Se aait har kat Boris dy’t oprôle yn ’e hoeke fan de bank leit te sliepen. Hy begjint daliks te spinnen. Har triennen dripkje op syn read-oranje hier.

“Gelokkich kinsto wol hiel goed lústerje,’ flústeret sy. ‘En boppedat fertelsto noait wat troch oan in oar.’

Boris iepenet ien each.

‘Ja, duh. Oan wa soe ik it fertelle moatte,’ brommet hy. ‘Dyn freon lústeret alhielendal net nei my.’… Lês fierder