Fjouwer kear yn ‘e wike ryd ik fan hûs nei myn wurk. En ja, ek wer werom fansels. Soms mei it iepenbier ferfier, soms op ‘e fyts en soms mei de lienauto. En wat my opfalt, altheast as ik efter it stjoer fan de auto sit op de A7 fan Noard Hollân nei ús provinsje, dat ik hearlik fileleas fan A nei B komme kin. No ja, as de brêge op de Ofslútdyk it docht tenminste. De dyk docht syn namme ear oan, want guon minsken hawwe lestens rom twa oeren doelleas de kentekenplaat fan it fermiermiddel foar har bestudearre.

Lês fierder by Kitty Madison… Lês fierder

I became a writer relatively late, well into my 40s. That makes me a second-career or mid-career writer, even though by now, I rarely use the qualifiers at all. Like millions of other people in the world, I now identify myself simply as a writer. It seemed like a great act of personal delusion (or vanity) to think I could join the ranks of such an exalted club, the one full of people whose tools are only mind and pen, and it took me a while to get there.

Lês fierder by The Millions… Lês fierder

Stap it terrein fan Dokk’em Open Air op, en de bûtenwrâld mei al syn beslommeringen ferdwynt krekt like fluch as de bh fan in froulike stripper. Gjin Brexit mear, gjin ûnfeilige swimfleugels fan de Krûdfet, gjin nudistekemping dêr’t de minsken net mear nudist wêze meie omdat der in flechtlingekamp foar mannen neist komt. Hoewol’t dat lêste berjocht ek te krijen hat mei Dokk’em Open Air.

Lês fierder by Omrop Fryslân… Lês fierder