Oan it natuerpaad dêr’t ik gauris rin stiet in lytse bungalow. Ik ha altyd niget oan de tún dêr. Allegear krûdige planten. Mar ek stinzeplanten as ayttablom, maitiidsblom, jufferkes. Grôtfol, gjin swarte grûn te sjen. Krekt myn tún. Diskear skrok ik. De frou dy’t dêr wennet lei langút tusken de planten. Har grutte bosk griis krolhier lei tusken it blau fan de ferjit-my-net. Se kaam krekt mei de holle omheech en seach my mei skrik yn ’e eagen oan. Ûnhandich besocht se oerein te kommen. Ik rûn op har ta en seach dat har spikerbroek dweiltrochwiet wie.
‘Nee nee,’ snokte se, ‘net wat jo tinke, hear!… Lês fierder