wy sitte op ’e barte
by buorfrou achterhûs
ús brannettels bloeie
by har troch it stek
lykwols krije wy
kofje en wat derby
oare kant sleat gapje
skiep ús oan, klinkt slach
fan in klyster, dizz’ kant
pypboartet kat mei mûs
troch it kroas skowe
einepyk en ein, foarby
eardere huzen hiel oars
as dizze mar wy jonger
en grutter doe ús dreamen
mear minsken libben noch
mar ek minder want
dy’t dizze dagen
op ús hiemen boartsje
wiene der noch net
de loft kleuret read as
de rosé dy’t buorfrou
ynskinkt, proast
op de minsken en
huzen fan doe, proast
op dy fan no
net folle mear te winskjen
beleaven net, we kinne dit
ommers amper neikomme
ûnderhâlde, slaggen as dy
fan opkommende tonger
net te kearen, proast
op dy’t oer safolle jier
dizze huzen, hiemen
wolkje ús wurden
út ’e sleat wei krûpt
de damp yn ús klean… Lês fierder
