Der giet hast gjin dei foarby dat der net ien freget: ‘Bist al wat thús yn ’e stêd? Bist ek ûnwennich?’ De earste moannen kaam fuortdaliks myn antwurd: ‘Eh nee juh!’ En dan wie it stil. Gjinien koe him yntinke dat ik net ûnwennich wurde soe fan myn wâldhúske bûten, yn in lyts doarp. Mar as bern opgroeid yn ’e stêd fielde ik my hjir samar thús. Ik rin moarns betiid troch de smelle strjitsjes. Snits wurdt wekker. En by de bakker rûkt it nei bôle. Hearlik.
En earlik, mei de waarmte om my hinne fan in leaf persoan, de drokte fan it ferhúzjen en alles wat dêrnei kaam, hie ik ommers ek gjin tiid om ûnwennich te wurden.… Lês fierder

As wy yn it âlderlik hûs yn Boalsert wat kwyt wiene, en dan praat ik oer lang ferlyn, dan seinen wy al sykjend dit ferske op: ‘Heilige Antoanius, trouwe vriend, maak nou dat ik myn … werom fyn.’
En dan koe it om fan alles gean, in knoop fan ’e jas/in breipatroan/dy iene sok/in boek/brief/pinne/mûtse/puntesliper/favorite knuffel/…
Neam mar op.

Dat ferske wie eins in soartemint fan mantra, avant la lettre.
Broerkes en suske, allegear moasten se meihelpe om te sykjen. En dan gie it yn koar troch it hûs: ‘Heilige Antoanius ….’
As yn in Boeddistysk kleaster.
En earlik, troch dat hieltyd wer opsizzen fan dy tekst sikest rêstich troch.… Lês fierder