De nijste poëzybondel fan Albertina Soepboer is ferskynd ein 2010 by útjouwerij Contact Amsterdam/Antwerpen en befettet fjouwerentritich Fryske fan de yn totaal sa’n santich Hollânske sonnetten; de helte sawat is yn it Frysk ûntstien en ek oerset, de oare helte is net oerset. Dat bringt dizze jefte wat út lykwicht, want hoe dat sa net? Ik behein my yn dizzen foar it neist ta dy Fryske, dy’t yn in moai sêftgrize letter printe stean.

De bondel begjint kalm en wat dizenich mei in soad see en blau, mar yn it skift sûnder de tiid komt it grutte wurd der út:

viale delle belle arti

har hân leit stevich om syn heupen, tram 2
dinderet foarby, appassionata, de ôfkoarting
foarby, dit is it grutte wurd, dit is wat sein
wurde wol, appassionata, as in flamme achter

de tram oan, in broeksbûse yn fjoer, in tonge
siket syn mûle, brillen ferskowe, werhelje it
wurd, sis it lûdop, de âlde muorren kelderje
de tram heakket yn ’e bocht en it giet oan op

hoe’t se op my ôfkomt mei it oantekenskrift
har hoed leit op it bankje, rêst om de lippen
spriedt de weach troch de iris fan it each hinne

wat se net sizze kin is hoe’t de muorre sinne
kleure is by har, wat de steapel boeken seit
oer dit riedsel dat wy dele: it hert fan in man

s.… Lês fierder

Wat ‘duvelskeunster’ Anne Feddema allegear by de ein hat, lycht der net om. Ik sil net de earste wêze dy’t him sa neamt, dat it wurd stiet hjir tusken skrapkes as gou it in sitaat. De Gysbert Japikspriis fan ferline jier like wol foar him útfûn, of is ’t oarsom? Ommers, sa flitsend en fol gemak en licht fan sin! Foar Reidhintsje op ’e Styx (2005) krige hy de heechste literêre priis fan Fryslân, en dan stim ik yn Eeltsje Hettinga syn miening mei, dat sa’n priis net wûn wurdt. De priis waard him jûn.

Yn syn nijste poëzybondel, Torpedo’s los, giet it yn it earste fers fuort al de profundis en de lêzer wurdt daliks dronken fan de koarte rigels en de automatyske haadletters nei alle inters.… Lês fierder

Alle kearen hat er jin te fiter; Piter Boersma komt mei wer wat ûnferwachts oansetten. Kwalik ien sjocht it oankommen, mar as dizze dichter wat yn ’e plasse hat, sil it der útkomme ek. As lêzer fan syn nijste bondel, Stjoer de strjitmakker (Hispel, 2010), meitsje je op alle siden wat fan in ûntregeling mei yn ’e gedichten, dy’t allegear fan it perspektyf út wei fan dingen, ferskynsels en planten skreaun binne, op ien ‘fleislik’ fers nei:

it kût

fan har oannimlik stal
binne wy it
dy’t har foar him
opwinend meitsje

ik bin stevich
mar net oerdiedich
krekt goed
kin belykje
seit er tsjin har
de kûten fan de frou
dy’t er as skoaljonge
yn it middeisskoft
op ’e nijstêd rinnen seach
mei har galant

ik bin grutsk as in pau
op syn útsteande fearrepracht

s.… Lês fierder