Ik fal fuort mar mei de doar yn ’e hûs, achte lêzers. Hoe geane keunstners, en dan bedoel ik yn dit spesifike gefal mysels, om mei teloarstelling? No, goed dan, om’t ik hoopje dat ik neist keunstner ek nochris in gewoan minske bin, kin elkenien der faaks noch wat oan hawwe. Ik gean foar de filosofyske koartste klap as oplossing, in bepânsere grûnhâlding … Hielendal neat ferwachtsje fan je keunstnerskip en witte dat der net ien op je sit te wachtsjen. Dit alles om foar te kommen dat je net de helte fan je kostbere tiid kwyt binne mei it ferwurkjen fan wanmoedigens en gefoelens fan trystens.… Lês fierder

